ارگانیسم مایکوپلاسما گالیسپتیکوم (MG) عامل ایجاد بیماری سینوزیت عفونی بوقلمون  (IST) می باشد که به دنبال آن در گیری قسمت فوقانی دستگاه تنفس بخصوص سینوسهای تحت حدقه ای  به همراه التهاب ملتحمه، کیسه های هوایی، پریکاردیت و پری هپاتیت بروز می کند. همچنین بیماری کیسه های هوایی  نیز به وسیله این ارگانیسم ایجاد می شود. علائم بالینی در بیماری فوق به کندی گسترش می یابد و دوره بیماری طولانی است. همچنین این ارگانیسم سبب ایجاد یک التهاب شدید کیسه های هوایی به خصوص در صورت وقوع همزمان آن با مایکوپلاسما سینوویه و یا سایر عوامل بیماریزا نظیر ارتومیکسو ویروسها (نیوکاسل)، پنومو ویروسها (TRT) و باکتری اشریشیاکلی می گردد. مایکوپلاسما گالیسپتیکوم مهمترین و بیماریزاترین مایکوپلاسما بوقلمون و سایر پرندگان می باشد که به علت افزایش تلفات گله، افزایش حذف لاشه در کشتارگاه، کاهش رشد و تولید به همراه افزایش هزینه های درمانی، یکی از پر ضررترین بیماریهای صنعت پرورش بوقلمون می باشد که البته با احتساب هزینه های کنترلی(قرنطینه و امنیت زیستی) و مراقبتی (آزمایشات سرمی و یا جداسازی) ، بخصوص در گله های مادر، این خسارات افزایش می یابد. این میکروارگانیسم هیچ گونه تهدیدی برای بهداشت عمومی ندارد.

این ارگانیسم اولین بار در سال 1905 توسط داد در انگلستان شناسایی شد و به عنوان پنوموآنتریت همه گیر نامگذاری گردید. سپس در سال 1938، بوسیله دیکینسون  و هینشاو  به عنوان عامل سینوزیت عفونی معرفی شد. پنج سال بعد نیز استوارت و دلاپلاین  این ارگانیسم را از بوقلمونهای مبتلا به سینوزیت عفونی بوقلمون جدا نمودند.

ارگانیسم مایکوپلاسما گالیسپتیکوم نظیر سایر مایکوپلاسماها فاقد دیواره سلولی بوده و کوچکترین پروکاریوتی است که توانایی تکثیر در محیط کشت بدون سلول را دارد. این ارگانیسم را در ابتدا از سایر مایکوپلاسماها تمایز داده بودند و به عنوان سروتیپ A شناسایی گردیده بود ولی با ابداع روشهای مولکولی ماهیت حقیقی آن مشخص گردید و با عنوان فعلی آن نامگذاری شد.

عفونت با مایکوپلاسما گالسپتیکوم یکی از مهمترین بیماریهای بوقلمون در سراسر نقاط جهان می باشد و بخصوص در مناطقی که طیور صنعتی بطور متراکم پرورش داده می شوند، شیوع بیشتری دارد. این ارگانیسم در تمامی پرندگان خانواده گالیناسه بخصوص در بوقلمون و ماکیان تجاری بروز می کند. این عفونت در تمام سنین، بوقلمونها را درگیر می کند ولی پرندگان جوانتر معمولاً در برابر عفونتهای تجربی حساسترند.